ciężkie dni, jak pogodzić się z tym co stracone?

Ostatnie dni były dla mnie bardzo ciężkie. Nie rozmawiałam o tym zbyt wiele, większość dusiłam w sobie, ale rozpoczęcie nowego roku szkolnego, to zawsze było dla mnie coś dużego. Zawsze wiązało się to z lękiem przed tym czy podołam, czy nie będę mieć nawrotu, a od dwóch lat wiązało się to z nadzieją, że nareszcie uda mi się wrócić i zaocznie dokończyć liceum. Co semestr powtarzałam sobie "od września". Potem mijał wrzesień więc zmieniałam "od stycznia", a jeszcze później na "po wakacjach to już na pewno". I tak czas mija, a ja nadal jestem tam gdzie byłam i to cholernie boli. Tęsknię za swoim straconym życiem. Tęsknię za nauką, obowiązkami, regularnymi wyjściami. Tęsknię za zwyczajnymi, codziennymi rzeczami, które wykonujesz przed wyjściem z domu. Tęsknie za marznięciem na przystanku w zimę, rano, kiedy jeszcze jest ciemno, ale trzeba iść do szkoły czy do pracy. Tęsknię za tęsknieniem za weekendem, dniem wolnym, odpoczynkiem. Brakuje mi tak zwyczajnych rzeczy, że jest to aż żałosne. Chcę się rozwijać, chcę zakuwać, chce nie mieć wolnego czasu z powodu natłoku zajęć. Chce nie mieć czasu na książki, chce wracać do domu zmęczona, udać się na drzemkę, a po drzemce zabrać się za wszystko co mus być wykonane na następny dzień. Chce wychodzić, chodzić na tenisa, na rolki, pograć w siatkówkę, iść z chłopakiem do restauracji, do kina, na kręgle, spotkać się ze znajomymi, iść z koleżankami na zakupy, kupić tonę niezdrowego jedzenia i całą noc oglądać filmy. Chce po prostu być zwyczajną, młodą osobą, która może w każdej chwili zrobić to, na co ma ochotę, niczym nie blokowana. Chcę iść na warsztaty z pisania, zapisać się do klubu książki, iść na kurs dogoterapii, uczyć się języków. Chce stać w korku w autobusie i czytać książkę, spacerować po starówce gdy pada śnieg, oglądać fajerwerki na mieście w sylwestra, zobaczyć świąteczne wystawy na mieście, pojechać nad jezioro i nad morze. Siedzieć w ławce, robić notatki i zakuwać do testów, stresować się egzaminami, a potem świętować ich zdanie. Iść do fryzjera, przefarbować się na fioletowo, lub ściąć na łyso, obojętnie, byleby móc zrobić wszystko to co przyjdzie mi do głowy.
Tymczasem ani jedna  tych rzeczy, którą wymieniłam nie jest możliwa, chyba że będę siedzieć i jeść i oglądać filmy, przy tym płacząc bo to nie to samo.
Nie wiem co się stało, ale wrzesień podziałał na mnie tak, że dzisiejszy dzień znowu spędziłam w łóżku. Mimo osiągania jakiś sukcesów, wciąż mam wrażenie, że stoję w miejscu, nie wiem jak sobie pomóc, nie umiem sobie pomóc. Potrzebuję porozmawiać, wypłakać się, wydusić wszystko z siebie..potrzebuję motywacji, siły, chęci i wiary..Nie chcę już stać w miejscu. Nie chcę już by jednym celem w ciągu mojego dnia było zrobienie zakupów i ugotowanie obiadu. To ja już wolę schować się pod kołdrę i dać porwać cierpieniu, wszystko, byleby nie ta monotonia i wrażenie, że cokolwiek nie robię i tak nic się nie zmienia. Nie umiem w niczym wytrwać. Obiecuję sobie masę rzeczy, a potem nic z tego nie realizuję. Postaram się dzień, dwa, a potem wszystko się urywa..Entuzjazm opada, a ja znowu marnuję czas..Wszystko się tak przeciąga, przedłuża, mam wrażenie jakbym czas przeciekał mi między palcami..Wszystko ciągle jest przekładane, bo a to to, a to tamto i wszystko tak się dłuży. Potem mija tydzień i to co miało być zrobione, nie jest zrobione, ani nawet nie zaczęte czy zaplanowane..Nie umiem nawet pozbierać myśli, by przekazać to, o co mi chodzi. Męczę się w środku,  ukrywam , duszę. Mam poczucie, że nie powinnam nikomu mówić, żeby nikogo  nie martwić, albo żeby nikt mi nie powiedział, że zamiast lepiej, jest ze mną gorzej, że moje leczenie i moje walczenie nie ma sensu..Może nie ma? Może faktycznie tak jest..