Na złość nerwicy, przełamuję złe dni.

Gdybym miała odpowiedzieć na pytanie, jak się czuję, powiedziałabym: bywało lepiej, ale bywało też gorzej. Co jest nie jako postępem. Staram się nie załamywać, nie poddawać. Poranny spacer z psem zawsze dostarcza mi energii i poprawia humor. Nic tak dobrze mi nie robi jak świeże powietrze i zabawa z ukochanym pupilem. Czasami pojawiają się myśli, że lepiej wrócić do domu, ale ignoruje je. Trwam w tym co zaczęłam.
Wychodząc dziś na zakupy w sklepie poczułam, że nie czuję się najlepiej. Może to przez to, że rano obudziłam się z katarem i pojawiła się obawa, że dopada mnie przeziębienie. Co by nie mówić, nie byłam dziś w najlepszej formie i stojąc w kolejce nerwowo się rozglądałam na boki, bo przez chwilę wydawało mi się, że tracę ostrość widzenia, a w myślach widziałam siebie mdlejącą, lub ewentualnie uciekająca z kolejki. Sekunda wahania, czy wyjść, zanim pani zacznie nabijać czy zostać..Zostałam. W momencie gdy miałam już płacić, napięcie ustąpiło. Jednak wychodząc ze sklepu nadal nie czułam się pewnie. Miałam zamiar wrócić, do domu i pozwolić sobie na ten gorszy dzień, bo przecież jednak COŚ zrobiłam. Wiedziałam jednak, że nie byłabym tym usatysfakcjonowana i natychmiast zaczęłabym sobie wyrzucać, że mogłam więcej. Dlatego postanowiłam to przeczekać i poszłam do parku. Wyjęłam książkę i choć początkowo ciężko było mi się skupić, z czasem wciągnęłam w powieść i zapomniałam..Wstałam i postanowiłam, że spróbuję przejść się na przystanek, dając sobie możliwość zawrócenia w dowolnym momencie..Nie zakładałam, że tam dojdę, bo nie byłam dziś na tyle w dobrym nastroju, by to zrobić. A jednak nie zawróciłam, szłam przed siebie, aż w końcu byłam tak blisko, że głupio byłoby tego nie wykorzystać. I tak znalazłam się w tramwaju. Spędziłam tam zaledwie parę sekund, dlatego, że zaraz miał odjeżdżać, a na przystanek już z pewnością dziś nie było mnie stać. Udało się. Udało, mimo gorszego dnia. Mogłam iść do domu i odpocząć, spędziłam 2h na zewnątrz i jak zwykle nic się nie stało, choć rano miałam wątpliwości, czy uda mi się wyjść na 15 min. Ostatnie dni są ciężkie, bo ciągle męczą mnie wizje mnie mdlejącej w różnych sytuacjach. Nie wiem skąd nagle się to wzięło, ale ciągle jestem przekonana, że tak będzie i widzę to przed oczami. To znacznie utrudnia mi pracę nad sobą, bo jestem przekonana o tym, że moje wizje, wkrótce staną się rzeczywistością. Staram się wyjść temu na przeciw, zignorować, zapomnieć, wyśmiać, wkurzyć się na to. Wszystko, byleby się nie cofać. Skoro na razie nie jestem w stanie iść na przód, to niech chociaż to, co ostatnio wypracowałam stanie się dla mnie codziennością. Wpadłam już w pewien rytm i pewne rzeczy wykonuję automatycznie. Dni mi szybciej mijają bo mamy określony plan działania. Rano długi spacer, potem porządki w mieszkaniu, następnie wyjście z domu na 2h ( i tu próbowanie nowych rzeczy) potem gotowanie obiadu i wyjście po chłopaka z psem. Następnie czas wolny,a koło 20 codzienna przejażdżka samochodem i próby coraz dalej. Dziś niestety kręciliśmy się dość blisko, ale trochę, choć tylko trochę, bo gdzieś tam przebijają się wyrzuty sumienia, jesteśmy usprawiedliwieni, bo oboje nie czuliśmy się zbyt dobrze. Mnie boli i głowa i odrobinę gardło, mam nadzieję, że nie dołączę do grona chorowitych, bo znowu wybije mnie to z rytmu, a i tak już mam do siebie pretensje, że zbyt wolno ostatnio idę do przodu. Choć pewnie ludzie z mojego otoczenia powiedzieliby, że za dużo od siebie wymagam i za mało dostrzegam te dobre strony i swoje sukcesy. Pewnie tak jest, bo jestem w stosunku do siebie bardzo wymagająca i stale się popędzam i wiecznie wydaje mi się, że robię za mało. Ludzie mówią, że jestem silna. Ja nie jestem pewna czy to siła, ja jestem chyba po prostu cholernie uparta. Jak już coś postanowię, to będę do tego dążyć. Bo chcę, bo muszę. Dziś obserwowałam dzieci w parku i pomyślałam, że muszę się starać, bo sama w przyszłości chciałabym taką pociechę i chciałabym się tym cieszyć i być szczęśliwa. Patrząc na mijających mnie ludzi, miałam wrażenie, że to bardzo odległe dni, wręcz bałam się, że one nie nastąpią. W głębi duszy jednak wierzę, że moja ciężka praca się opłaci, a te wszystkie lęki co do przyszłości nie mają pokrycia w rzeczywistości, bo kiedyś będę cholernie szczęśliwa i będę to zawdzięczać tylko sobie. I będę mogła z dumą powiedzieć, że pokonałam przeciwności losu. Oby tak było, bo mimo, że przekonuję o tym sama siebie, czasem ta druga część mnie, bojąca się, próbuje zyskać przewagę i zabić we mnie resztki optymizmu..Dlatego czas odwrócić myśli i nie dać im się. Nabrać siły, bo jutro kolejny dzień i kolejne wyzwania.