Jak urozmaicić dzień?

Jak można jednocześnie mieć dość codzienności, a nie mieć siły by coś zmienić? Dziś wstałam po 8,  poszłam z psem na spacer do parku, przez 30 min stałam i rozmawiałam z właścicielką innego psa. To sukces, bo kiedyś nie było to możliwe. Wróciłyśmy do domu, zrobiłam wszystko, co miałam zrobić i...nudzę się. Zwyczajnie umieram z nudów. Kiedyś codziennie obowiązki rozwlekały mi się na cały dzień, teraz w miarę szybko je wykonuję i potem nie mam co robić. Znowu każdy dzień wygląda tak samo, mam tego dość, dręczy mnie to i męczy, a jednocześnie nie robię nic, by to zmienić. Nie mam pomysłu, siły, ochoty? Jak to możliwe? Jak urozmaicić dzień, by był inny od poprzedniego i następnego? Nie wiem jakie zadania sobie wyznaczać, jak się do nich zabrać, skąd brać motywację.
Jednocześnie chcę coś zmienić, ale marzę o radykalnych krokach, których nie jestem w stanie podjąć. Jestem znudzona, zmęczona i zniechęcona. Mam wrażenie, że sama nie wiem, czego chcę, czego oczekuję, boję się podjąć kolejne kroki, bo chyba nadszedł czas, kiedy to co mam, przestało mi wystarczać i pora przenieść się na wyższy poziom, a to wydaje się przerażające i niemożliwe więc podświadomie tkwię w miejscu lub się cofam.
Brakuje mi terapii, psychologa, przysłowiowego bata nad głową. Nie mam się przed kim rozliczać, więc nie mam motywacji by coś wykonać. Zdaję sobie sprawę, że robię to dla samej siebie, ale nie jest to dla mnie wystarczający powód by wstać i coś zrobić..Nie wiem, jak wytłumaczę się z ostatnich tygodni jak psycholog wróci z urlopu. Myśl o tym dodaje mi trochę siły.
Prawda jest taka, że nie mam na co wyczekiwać, że każdy dzień, jest podobny do drugiego, co doprowadza mnie do szału, zniechęca i odbiera siły. Bo jutro znowu trzeba będzie wstać, bo jutro znowu nie wydarzy się nic ciekawego, bo jutro znowu będzie tak samo...
Czy macie jakieś pomysły, co robić, by zabić rutynę? Wiem, że metoda małych kroków jest słuszna, ale jest ona żmudna, męcząca i powoli staje się nudna..Bo mimo, że coś robię, mam wrażenie, że nie robię nic.
Próbuję sobie przypomnnieć, jak było przed rozpoczęciem terapii. Wstawanie czasem o godzinie 12, pół dnia w dresach, bez śniadania, bez sprzątania, bez gotowania obiadów, chodzenia na zakupy.
Co ja wtedy robiłam? Jakim cudem nie umarłam z nudów?! Teraz wydaje mi się to niepojęte, bo robię 100 razy więcej, a i tak zaczynam się nudzić i nie wiem co ze sobą zrobić! Czuję potrzebę wyjścia z domu, spotkania z kimś, odczucia jakiejś przyjemności, jakiejś zmiany, wyczekiwania na coś...
Mam nadzieję, że teraz uda mi się jeszcze wcześniej wstawać, może ta nuda zmotywuje mnie do tego, by więcej robić! Chciałabym również codziennie rano zapisywać sobie zadania do wykonania i po kolei skreślać to co się udało..Życzcie mi powodzenia. :)