dzień..jak co dzień..

Ostatnie dni, to czas obniżonego nastroju, mniejszej motywacji. Po dłuższym namyśle, udało mi się dojść do przyczyny. Znudzenie. Monotonia.
Każdego dnia rano przed wstaniem ogarnia mnie nie moc, bezsilność. Kolejny dzień, znowu trzeba wstać, iść z psem, na zakupy, zrobić obiad. W kółko to samo. Żadnego urozmaicenia, żadnej zmiany. Ile można żyć tylko tym, co zrobić na obiad i kiedy pójść z psem. Mam dosyć tego jak wygląda moje życie.
Pragnę zmiany, rozrywki, a jednocześnie boję się, że nie dam sobie rady.
Tak bardzo boli mnie to, że moje życie potoczyło się w ten sposób. Mijają dni, miesiące, lata, a ja wciąż tkwię w miejscu.
Wszyscy idą do przodu, zmieniają się,czerpią radość z życia, a ja w wieku 20 lat czuję, że więcej nie zniosę, że skończył się we mnie limit cierpienia, chcę znowu oddychać pełną piersią. Zmarnowałam tyle czasu, mogłabym być teraz gdzie indziej, być kim innym, bardziej wartościowym, mądrzejszym. Mogłabym mieć przyjaciół, zaczęte studia. Marzyłam o tym, by się uczyć, by pomagać, rozwijać swoje zainteresowania.
Miałam tyle pomysłów na siebie. A teraz pozostał tylko żal, że nic z tego nie udało się zrealizować.
Lista tego, co straciłam jest długa i bolesna.
Z bólem myślę o tym , że jutro kolejny dzień, który i tak nie przyniesie nic nowego. Na samą myśl robi  mi się niedobrze.
Czuję, że zawodzę wszystkim w okół. Nie tym co jest teraz, ale ogólnie, tym jak wygląda moje życie. Nigdzie nie można ze mną pójść, nikomu się mną pochwalić. z nikim zapoznać.
Wstyd. Jeden wielki wstyd i nic więcej.
Tak wiele rzeczy w sobie duszę, tak wiele chciałabym móc powiedzieć, wypłakać, a wciąż nie umiem. W myślach słyszę tylko " mam dość, nie wytrzymam, nie mam siły".
Bo powoli zaczyna mi jej brakować. Nie jestem robotem. Dociera do mnie jak wiele zmarnowałam, jak wiele rzeczy popsułam, straciłam, jak wszystko mogłoby wyglądać gdybym była "normalna". A potem uświadamiam sobie jak jest.
Powoli przestaję wierzyć, że kiedykolwiek będę żyć normalnie, uczyć się pracować. To nierealne. Zmarnuję całe życie, tak jak zmarnowałam ostatnie lata.
Co z tego, że się staram, co z tego , że walczę, skoro tak daleko do tego, by było dobrze. Co z tego,że mam ochotę coś zrobić, gdzieś pójść, jak nie potrafię tego wykorzystać, nie jestem w stanie pójść za impulsem i faktycznie to zrobić.
Jak beznadziejnym trzeba być, by chwalić się komuś, że udało się pójść do sklepu. Mam dość siebie, dość swoich łez, dość wszystkiego. Mam dość tego,że przeze mnie inni się martwią, że wszystko o czym się rozmawia to problemy, bo innych tematów nie ma, bo zawsze wszystko sprowadzi się do jednego.
A jutro trzeba znaleźć siły, by przetrwać kolejny dzień...kolejny TAKI SAM dzień, w którym i tak nie wydarzy się nic wartego uwagi. Nie będę sobie bić brawo za to, że udało mi się pójść do sklepu. Wielki sukces,  rzeczywiście...
Chcę żyć, tak bardzo chcę, by było w końcu normalnie. Chcę czuć zmęczenie, zadowolenie z siebie, chce być pożyteczna, potrzebna, samodzelna.
Nie chcę być wiecznie powodem do zmartwień i smutków. Chcę być powodem radości, dumy.
Chcę by moje dni były radosne, wypełnione szczęściem, zajęciami, które lubię, lub po prostu pracą, która dawałaby mi jakąkolwiek satysfakcję, chociażby dlatego, że zarabiałabym pieniądze.
Nie chcę już być bezczynna, bezużyteczna. Nie chcę być kimś na kogo nigdy nie można liczyć, poprosić o pomoc, bo nie może, bo nie wychodzi z domu.
Chce się czuć potrzebna,chce być po prostu zdrowa.