Ja i mój perfekcjonizm

Ostatnio był dla mnie trudny czas. Zaczęłam pracę z psychologiem, co jest nie lada wyzwaniem. P. wrócił do pracy,co wiązało się z tym, że nagle po wielu miesiącach musiałam z dnia na dzień przyzwyczaić się do tego, że codziennie będę przebywać 10h sama. Dodatkowo matury. Świadomość, że mija kolejny rok, a ja nadal tkwię w zawieszeniu, podczas gdy powinnam razem z innymi zakuwać i wyruszać na egzaminy, po to by potem udać się na studia. Nie umiem się z tym pogodzić. Bez szkoły czuję się nikim. Moje poczucie własnej wartości jest niemal zerowe. Czas mija, a ja stoję w miejscu, nic się nie zmienia. Próbowałam to wypierać, odsuwać od siebie, ale mimo wszystko  cały czas mnie to boli i dobija.
Kolejna rzecz, która mnie wykańcza to mój nadmierny perfekcjonizm. Nie umiem zrobić połowy, nie potrafię wykonać 80%. Musi być 100%, albo nawet 120%.
Postawiłam sobie za cel generalnie posprzątać mieszkanie. Jest to trudne dla osoby, która jeszcze niedawno całe dnie nie robiła nic. Mam wrażenie, że to mnie zgubiło, wpędziło w taki nastrój i stan, w jakim znajduję się dzisiaj. Nie czuję się dobrze, jestem zawiedziona sobą, tym, że za mało robię, za mało mi wychodzi. Chciałabym wszystko zrobić idealnie i szybko. Perfekcyjnie. To mnie zwyczajnie przerasta. Popłakałam się próbując czyścić kanapę. Za dużo tego dla mnie. Mam wrażenie, że w ostatnich dniach, odkąd zaczęłam  sprzątanie jestem jakaś przytłoczona, coś we mnie zgasło. Nie daję rady sprostać swoim własnym, wygórowanym oczekiwaniom, mam wrażenie, że zawodzę cały świat, podczas gdy zawodzę tylko i wyłącznie siebie. Nie wiem jak z tym walczyć, jak nauczyć się, że nie wszystko musi być idealne, że to wcale nie świadczy o tym, że jestem beznadziejna i do niczego się nie nadaję, a w życiu nic mi się nie udaje.
Jak można doprowadzić do tego, by głupie porządki wpędziły człowieka w taki stan, że jedyne na co ma ochotę, to schować się w łóżku, zwinąć w kłębek i uciec przed problemami całego świata. Może to nie tylko porządki, może to też cała reszta, którą duszę w sobie i która próbuje wydostać się na zewnątrz.
Gdy siedzę sama, marzę o tym, by ktoś znalazł się przy mnie. Czuję potrzebę by porozmawiać, wyrzucić wszystko co złe z siebie. Gdy P. wraca z pracy milczę, nie mówię nic. Nie przechodzi mi  przez gardło ,choć tak bardzo chciałabym wykrzyczeć, że sobie nie radzę, że jest ciężko, że boję się, że tak zostanie. Boję się, że cała moja walka pójdzie na marne, że to i tak nie ma sensu, skoro nie czuję radości, skoro wstaję rano i zastanawiam się, po co ja to wszystko robię.
Jedyną nadzieją jest to, że to przejściowe, spowodowane tym, że za dużo na siebie nałożyłam i nie jestem w stanie temu podołać. Kiedyś już tak było, taki etap, który potem zamienił się w odczuwanie szczęścia. Staram się zaciskać zęby i mimo to każdego dnia wstawać i robić coś w kierunku tego, by było lepiej. Dziś jednak poniosłam częściową porażkę. Porządki zostały zepchnięte na drugi plan, a ja schowałam się do łóżka. Może jeszcze uda mi się z niego wyjść.
Wciąż w głowie mam swoją nieudaną próbę, związaną z psychologiem. Nie umiem się z tym pogodzić, wybaczyć sobie, że się nie udało. Boję się, że jak wtedy nie wyszło, to nie uda się już nigdy. Nie chcę na zawsze być skazana, na trwanie w takim stanie. Nie wystarcza mi już to, co udało mi się wypracować. Dni stają się puste, gdy Twoim jedynym celem są generalne porządki, które przy okazji średnio Ci wychodzą, zakupy i gotowanie obiadu. Doszłam do etapu, że pragnę czegoś więcej. Nie umiem uporządkować swoich myśli i emocji. Wpadłam w dziwny stan.
Trochę dziś pesymistycznie, ale mimo wszystko staram się nie poddawać. Ciągle czekam na to, że wstanę z nową energią, nową siłą i napędem do działania.