Do mamy i taty

Na wstępie chciałabym podziękować wszystkim tym, którzy zaglądają na tę stronę. Dziękuję to wiele dla mnie znaczy. Dziękuję również tym, którzy zostawiają po sobie ślad w postaci komentarza. Dajecie mi siłę i motywację, by pisać.
Jeśli komukolwiek, kiedykolwiek, jakiś mój post komuś pomógł mogę być tylko szczęśliwa i mieć nadzieję, że nadal będziecie znajdować siłę, każdego dnia, by walczyć, by się starać. Bo warto. Zawsze warto walczyć o siebie i swoje szczęście. Głęboko wierzę, że ma to sens, że wszyscy, bez wyjątku, będziemy szczęśliwi i nasza praca nie pójdzie na marne.
Czasami trzeba po prostu zacisnąć zęby i przeć przed siebie, pomimo tego, że z każdej strony wyciągają się ręce, które chcą nas porwać w dół. Mam wrażenie, że czyhają na mnie wszędzie, usilnie chcą mi przeszkodzić, popsuć wszystko, co udało mi się wypracować. Codziennie rano budzę się z poczuciem pustki, bez sensu. Na siłę zmuszam się by wstać z łóżka, zacząć kolejny dzień, po raz kolejny zmierzyć się z rzeczywistością, lękami, stanami depresyjnymi. Bo zasługuję na to, by żyć inaczej. Moi bliscy zasługują na to, by cieszyć się moim radościami, a nie martwić smutkami.
Chciałabym napisać parę słów do moich rodziców. Nigdy nie byłam dobra w wyrażaniu uczuć. Od czasu, gdy pojawiły się podejrzenia co do problemów z sercem u taty, naszło mnie na wiele przemyśleń. Uświadomiłam sobie, że powoli rodzice wchodzą w czas, kiedy nie wszystko jest już takie kolorowe. Pojawiają się problemy zdrowotne, nigdy nie można przewidzieć jaka choroba dopadnie człowieka. Swego czasu, bałam się, że mam raka. Teraz pojawia się lęk, że mógłby on dopaść moich bliskich. A ja tak naprawdę nigdy nie powiedziałam im dziękuję. Nigdy nie powiedziałam, jak cieszę się, że są i jak wiele dla mnie znaczą. Tak więc mamo, tato, dziękuję. Może tego nie widać, może tego nie mówię, ale bardzo was kocham. I mam nadzieję, że jeszcze będziecie ze mnie dumni i szczęśliwi moim szczęściem. Zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby tak właśnie było. Bo i wy na to zasługujecie, za wszystko co dla mnie zrobiliście, za to, że zawsze, na swój sposób staraliście się mnie wspierać. Nie wszyscy mają takie szczęście. Ja mam. I zamierzam je bardziej doceniać.
Mam nadzieję, że teraz uda mi się częściej pisać, bo brakuje mi przelania swoich emocji, czuję potrzebę podzielenia się z nimi ze światem. To naprawdę przynosi ulgę.