dzień sześćdziesiąty

Postanowiłam się nie poddawać,mimo, że z powodu wczorajszych(a raczej przedwczorajszych bo już po północy) niepowodzeń i nieprzyjemnych sytuacji, nie miałam najlepszego humor, zawalczyłam o siebie i zabrałam się do nauki-tym razem polskiego. Udało mi się przemóc początkową niechęć wynikającą z natrafienia na pewne trudności.
Staram się siebie przekonywać, że jeśli chcę wrócić do szkoły zaocznie i zdać maturę, to będzie mi łatwiej jeśli sama wpierw trochę opanuję materiału. Szło opornie- ale jakoś poszło, a to chyba najważniejsze.
Niedawno wróciliśmy ze spaceru, który miał się nie odbyć ze względu na mój ból głowy. Odbył się i był bardzo przyjemny. Śnieg sypał, pies szalał, a my spacerowaliśmy, rozmawialiśmy. Takie chwile bardzo lubię i łapię się na tym, że stają się sensem całego mojego dnia..Byle do spaceru, bo sprawia mi to wielką przyjemność.
Z tych przykrych rzeczy-był dzień babci. A jutro dzień dziadka. Jest to dla mnie trudne z tego względu, że nienawidzę i nie umiem składać życzeń. Dodatkowo coraz ciężej rozmawia mi się z babcią, która, wiem, że tęskni i że chciałaby, żebym przyjechała i niemal płacze mi do słuchawki. Bardzo to też przeżywam,bo mam okropne wyrzuty sumienia i tak bardzo też chciałabym móc już ich odwiedzić..W takich chwilach jak zwykle czuję, że wszystkich zawodzę, że jestem złą wnuczką, dziewczyną i córką.
Poza tym, znowu mam do siebie pretensje, że nie umiem cieszyć się z tego co udaje mi się robić, tylko martwię się, że robię za mało. Obiecywałam sobie, że tym razem tak nie będzie. I co? Gucio. Znowu swym zdaniem robię za mało, za krótko, nie wystarczająco dobrze. Uwielbiam umniejszać swoje sukcesy, taka chyba moja natura..koszmarna natura.